het Krugerpark

Het is zo’n chaos. De meesten die mij kennen weten dat ik structuur wil hebben, een vaste plek voor alles. Het verliezen van spullen is het grootste probleem. Mijn tandpasta, een beetje geld en het ergste: mijn SD kaartje van de camera met 500 foto’s van Krugerpark.

Woensdagochtend vertrokken we richting Zuid-Afrika om 5 dagen in het Krugerpark te verblijven. Na een rit van een uur of 2 door prachtige natuur van Swaziland kwamen we bij de grens. Iedereen moest uitstappen, in een mini kantoortje een klein papiertje invullen met informatie over je verblijf en je paspoort laten stempelen om vervolgens de grens over te lopen. Eenmaal aangekomen in Zuid-Afrika werd het verschil al snel duidelijk. Je knippert een keer met je ogen en je rijdt van een wijk met villa’s in een wijk met armoede. Veel afval op straat, overal mensen met kapotte vieze kleding. Tijdens zo’n rit door die wijken met een opvallend wit busje (met aanhanger) vol met blanke mensen waren wij toch een redelijk toeristische attractie. Mensen die je aanstaren op straat, kinderen die zwaaien en veel volwassenen die je hun kraampje of winkeltje in willen lokken. Aangezien onze chauffeur ook meteen de gids zou zijn in het park begon hij al uit te leggen over hoe het in zijn werk ging. De dagen zouden vroeg beginnen en vroeg eindigen: half 5 uit bed en hoe laat je er in ging, dat moesten we zelf maar weten.

Op het moment dat we het park binnen reden werd iedereen in het busje (ongeveer 8 personen, we waren met 2 busjes) razend enthousiast en opgewonden! Gelukkig hoefden ook niet lang te wachten voor het eerste hoogtepunt: de eerste van de Big 5. Nog geen 5 minuten in het park en we stonden oog in oog met een olifant, nog geen 10 meter vanaf de weg. Hij (zoals de gids zei) was rustig aan het eten terwijl wij als echte toeristen met z’n allen uit de raampjes van het busje hingen om foto’s te maken. Ik had jullie graag mijn -natuurlijk zeer goed gelukte- foto willen laten zien, maar zoals in het begin staat: mijn kaartje is zoek. Uiteindelijk zal hij wel weer terecht komen aangezien zijn, hopelijk voorlopige, rustplaats waarschijnlijk de koffer is. We zullen zien! Gelukkig zijn het maar foto’s en was ik niet de enige die foto’s heeft gemaakt! Ik kan altijd nog de foto’s van anderen regelen.

Voordat ik vertrok naar Afrika had ik mij totaal niet verdiept in de Big 5 en alle andere varianten die er zijn. Men heeft het over de Big 6, Big 7, Big 10, Little 5 etc. Het zijn uiteindelijk persoonlijke lijstjes. De originele Big 5 waren 5 dieren die voor de jagers het moeilijkste waren om op te jagen. Blijf lezen, mocht je niet weten welke 4 andere dieren in het lijstje staan dan kom je er in de loop van dit verhaal wel achter! Nog even over de Little 5 en vele andere lijstjes met Little of Small aan het begin: het gaat hier vaak om de jonkies van de grote lijstjes. Als ik mij meer in het hele Krugerpark had verdiept dan had ik het volgende moment misschien nog wel meer gewaardeerd. Na een minuut of 10 te hebben gereden, onderweg naar het kamp waar we zouden verblijven, lagen er honden in het gras. Niet zomaar honden…. Wild dogs! Een onderdeel van het door toeristen gecreëerde lijstje Big 7. Niet om op te jagen, maar als bezienswaardigheid. Het waren er in het totaal 4, ouders met jonkies. Een van de ouders was gewond tussen de voorpoten er keek heel moeilijk, de jonkies waren aan het stoeien aan de andere kant van de weg. Aangezien het Krugerpark behoorlijk toeristisch is, en je alleen op de aangegeven wegen mag rijden (tenzij je een zeer dure tocht met een ranger boekt) is het zeer lastig om dieren te spotten. Het Krugerpark is net zo groot als Nederland en van deze soort honden leven er slechts 300 in het park. Dat wij dit konden meemaken was geweldig! Binnen de kortste keren stonden er zeker 10 auto’s rondom en tussen de honden, allemaal met camera’s uit het raam voor het maken van foto’s. Zoals ik later merkte zei de reactie van de gids genoeg. Zodra hij opgewonden raakte en zijn camera tevoorschijn haalde was er iets speciaals aan de hand, hij dit werk immers al 20 jaar. In al die jaren is het pas 3 keer voorgekomen dat hij deze honden zag.

We reden verder, nog geen half uur. Een tegemoetkomende auto wenkte ons en gaf door dat er verderop iets speciaals aan de hand was: een lionkill. Leeuwen hadden een dier te pakken gekregen en zaten het op de eten langs de weg. Aangezien het ontzettend druk was geworden en er een lange file ontstond van mensen die het wilde zien was het grootste deel van het dier al verdwenen tegen de tijd dat wij hem in onze camera’s in de zoeker hadden. In de bosjes lag nog een deel van de ribbenkast en een paar losse botten langs de weg. Verderop lagen de rest van de leeuwen te wachten totdat het hun beurt was. Bij leeuwen is het namelijk zo dat de vrouwtjes jagen en op het kind letten, en dat de mannetjes het territorium beschermen en uitbreiden. Toch is het er zo geregeld dat de mannetjes als eerste mogen eten, daarna de vrouwtjes en als laatste de rest van het gezin.

Op dit punt hadden we dus al 3 van de Big 7 gezien, met zelfs een kleine beetje van de 4e. Het dier dat de leeuwen te pakken hadden gekregen was hoogstwaarschijnlijk een buffel. In de buffelkuddes worden oudere mannetjes vaak verstoten door de dominante jongere mannen. Hierdoor gaan ze zwerven en zijn ze snel prooi voor de roofdieren. Mijn dag kon op dat moment al niet meer stuk. Dit begin van het de 5 dagen was dan ook al meteen de oorzaak van hoge verwachtingen voor de rest van de week.

In het park leven veel impala’s. Dieren die veel op herten lijken. In het begin was iedereen ontzettend enthousiast over deze grappige en nieuwsgierige dieren, aan het einde van de week had niemand nog een positief woord over voor deze dieren. Er leven namelijk vele tienduizenden van deze dieren in het park.

Het kamp waar wij verbleven heet Lower Sabie en ligt in het zuidelijk deel van het park. Hier leven ook de meeste dieren door de diversiteit van de natuur. Eenmaal aangekomen op het kamp moesten de aanhangers geleegd worden, de tenten worden opgezet en de inkopen worden gedaan voor de avond. Dit moest allemaal snel gebeuren aangezien het al donker werd. We sliepen in kleine safari tentjes waar precies 2 personen in passen met nog een kleine ruimte tussen de personen in voor bagage. Het waren simpele tentjes die uit 1 laag bestonden en tussen van binnen vochtig werden, bleek wel de eerste nacht. Het goot en het goot. Binnen in de tentjes had iedereen het gevoel dat we weg zouden drijven, zo de poort uit en de wildernis in. Aangezien de tentjes vrij klein waren en languit liggen dus vrij moeilijk ging was het dan ook een hele opgave om zo te gaan liggen dat geen enkel deel van het lichaam de tent raakte. Overdag was het in het park tussen de 30 en 35 graden met geen wolkje aan de lucht, ’s nachts koelde het af tot ongeveer 20 graden. Nog steeds veel te warm om in een tentje te liggen dat helemaal afgesloten moest zijn vanwege de regen, en dus geen frisse lucht kreeg. Bovendien had de zon er de hele dag op gestaan en was de lucht binnenin goed gebakken. Goed dan, genoeg gezeurd over het weer. In Nederland zouden jullie maar al te graag willen dat het er ’s nachts 20 graden is.

De volgende ochtend ging de wekker bij sommigen al om half 5, we zouden namelijk gaan vertrekken om half 6. Het was nog steeds donker, modderig door de regen en iedereen had spierpijn van het slapen in de tentjes. Tijdens de informatiedag werd verteld dat de gidsen ons ‘s ochtends wakker zouden maken waardoor de meeste mensen geen wekker hadden gezet. Het was voor mij dan ook een hele verassing toen we iets na half 6 uit de tent werden gesleurd. Uiteindelijk bleek dus dat alleen de mensen die eerder uit bed waren gegaan, om te kunnen douchen, op tijd wakker waren geworden. De rest lag nog plat, of eerder gekronkeld.

De game drives waren redelijk saai. Na een paar uur rondgereden te hebben bleek wel dat we de eerste dag echt geluk hadden gehad. Helemaal aangezien dat midden op de dag was en de meeste dieren lekker uitrusten tijdens de middaguren. We zagen veel kleinere dieren, aapjes, vogels en een enkele buffel. Deze drives begonnen erg vroeg en dat zorgde ervoor dat mijn dagritme volledig omgegooid werd. Tegen de tijd dat we rond het middaguur konden lunchen had ik al het gevoel dat we aan het avondeten toe waren. De opeenvolgende drives waren vrijwel gelijk aan de vorige. We zagen veel soorten dieren, kleurrijke vogels en nog meer impala’s. Ook kregen we een grote show te zien van apen die het niet konden laten om hun behoeften te bewaren voor in de ‘slaapkamer’. Ze keken recht in de lens van een medepassagier en die foto krijgen de liefhebbers nog wel te zien!

Op de 3e dag van de reis hadden we pas 3 van de Big 5 gezien en waren we nog steeds opzoek naar de andere 2. ’s Ochtends hadden wij een magisch moment. In de verte stonden veel auto’s geparkeerd dus dan is er iets aan de hand. Wat blijkt? Leeuwen, veel leeuwen. Een stuk of 10 leeuwen lagen in het gras, liepen over de weg en hingen in een boom. Schitterend om te zien hoe leeuwen op een afstand van nog geen 2 meter langs lopen, je aankijken en niks doen. Verderop lagen dus nog 3 leeuwen in een boom. 1 leeuw werd gehinderd door de andere 2 en begon agressief gedrag te vertonen. Veel gegrom, gebrul en krab bewegingen naar elkaar later werden ze het zat: ze gooien de andere leeuw uit de boom. Het waren 3 vrouwtjes bleek later die volgens de gids al langere tijd op zoek waren naar een mannetjes leeuw. De frustratie droop er bij de leeuwen vanaf. Nadat de hangende leeuw haar dagelijkse fitness oefeningen had gedaan aan de rekstok liet ze zich vallen, een waar spektakel. Dit was ook meteen het einde van dit schouwspel aangezien de leeuwen allemaal vertrokken, verder de bossen in.


Op de avond van de 3e dag stond een night-drive gepland. Dit was ook het moment waarop ik een nieuw geheugenkaartje heb gebruikt in mijn camera en waarvan ik dus nog wel alle foto's heb. In een open truck, bestuurd door een ranger, dwars door het afgesloten gebied heen op zoek naar dieren die voornamelijk ‘s nachts actief zijn. Nog voordat het donker was zagen we veel impala’s wegrennen en hoorden we veel gebrul uit een bepaalde richting komen. Als een gek reed de ranger weg en sloeg een zijpad in. Aan het einde van dit pad draaide de truck naar links en stonden we oog in oog met een leeuw, een mannetjes leeuw. Perfecte positief voor een foto’s, inclusief actiefoto’s van zijn gebrul. De leeuw stond op, liep achter het voertuig langs op een afstand dat ik mijn arm kwijt zou raken als ik hem buiten het voertuig stak. Ik had hem kunnen aanraken. Deze leeuw hebben we een tijdje gevolgd, we zagen hoe hij zijn geur verspreid door met zijn staart langs bosjes en boom te strijken. Pas toen het echt donker was verlieten wij de leeuw en gingen wij op zoek naar andere dieren. Nog geen paar minuten later zagen we neushoorns en buffels, en was het zoeken naar de laatste 2 dieren gestart. Het ware doel van de ranger is immers de volledige Big 5 in 1 drive zien. Met behulp van 3 zeer felle zoeklampen werd gezocht naar reflecties van licht in de ogen van dieren. Het duurde nog geen 15 minuten voordat we kat zagen, licht van kleur en veel ronde vlekken over het lichaam. Het was te ver weg om de grootte van het dier te kunnen inschatten en het vertrok meteen toen het 3 zoeklampen op zich gericht kreeg. Tot nu toe hebben we nog steeds de identiteit van het dier niet vast kunnen stellen. Sommigen mensen hoopten op een cheeta, de ranger vond het dier niet groot genoeg om een cheeta te kunnen zijn. Mocht het wel een cheeta zijn geweest, dan hadden we een volgend dier in de Big 7 gespot.

De toch ging verder, in de verte liep een grote horde buffels, honderden. Kleine kalfjes en grote ouders liepen dwars door elkaar op zoek naar een veilige plaats. Het is nacht en voor deze dieren, en dan met name de oudere die achteraan liepen, is het iedere nacht maar de vraag of ze het wel gaan redden tot het daglicht. Dit geldt natuurlijk ook voor veel kleinere dieren met veel ‘vijanden’. In de verte kregen we vlak voor het einde van de drive nog een glimp te zien van een luipaard en een paar olifanten wat de Big 5 compleet maakte. De ranger was zeer gelukkig, wij waren gelukkig (en dat ben ik natuurlijk nog steeds) en de meeste van de dieren waren gelukkig. Ze hadden het immers overleeft: oog in oog met de grootste vijand…. de mens!

In het park leven veel bedreigde diersoorten waarvan sommige alleen in dit deel van de wereld voorkomen. De neushoorn staat ook op het lijstje van bedreigde dieren en in het park is dan ook een grote ‘campagne’ aan de hangen voor het redden van het dier. De voertuigen hebben een rood hoorntje voorop waarvan bij de aanschaf een deel van het bedrag naar het inhuren van meer rangers gaat. Iedere nacht wordt er in het park namelijk 1 neushoorn gedood vanwege de verkoop van de hoorn. Deze hoorns worden dan voor vele duizenden euro’s aan mensen in Azië verkocht, hier geloven ze namelijk dat het maken van medicijnen van de hoorns mensen met ongeneselijke ziektes kan genezen.

De volgende dag was een redelijk saaie dag. We reden vele uren rond en zagen veel zebra’s en giraffes. Deze dieren leven met name in de graslanden van het gebied die door overstromingen van bruggen moeilijk te bereiken waren. Aangezien dat de eerste keer was dat we deze dieren hadden gezien was het redelijk speciaal, niet wetende dat we er nog veel meer zouden gaan zien. Aan het einde van de dag kregen nog wel een luipaard in een boom te zien. Uitrustend in de schaduw, wachtend op de zonsondergang zodat je jacht kon gaan beginnen. Deze luipaard lag helaas wel op enkele honderden meters afstand waardoor hij alleen via de verrekijker goed zichtbaar was.

In de avonden was het veel uitrusten van de vermoeiende lange uren in de busjes. Met de temperaturen van 35 graden en geen airco (gelukkig konden de ramen natuurlijk wel open, ook al had dat niet zo veel zin als het busje vaak niet harder dan 30 kilometer per uur rijdt) was het zwaar. Gelukkig was er een (vies) zwembad aanwezig op het kamp en konden we lekker rondkijken op de camping. Het kamp was namelijk een behoorlijke grote camping inclusief bungalows, restaurants en een winkel voor de souvenirs. Aangezien het eten met name Europees was, was het voor mij geen probleem mee te eten, ik hoor je denken….. maar zo erg ben ik toch niet als het gaat om voedsel? Spaghetti, rijst, gekookte aardappelen en de braai (bbq) waren de hoofdingrediënten voor de maaltijden.

Op zondagochtend, de laatste dag van het verblijf in het park moesten we extra vroeg opstaan. We gingen met fieldguides (een soort rangers met extra kennis van de natuur), gewapend met geweren, de wildernis in. Tijdens dit soort trips is het altijd maar afwachten wat je tegenkomt. Veel dieren zijn namelijk ontzettend bang voor de mensen. Aangezien de dieren opgroeien met voertuigen in de omgeving is de beste manier dus nog steeds de normale game drives, ondanks dat je dan alleen op de wegen kan blijven. Tijdens de bushwalk, want zo heet het, kregen we veel informatie over de kleinere dingen zoals planten en insecten. Op enkele in de modder liggende neushoorns en een buffel na zagen we niks spannends. Tenzij je heel erg van insecten houd want door een trektocht van wilde beesten door het gebied lagen er veel uitwerpselen, de vliegen kwamen vanzelf om je heen vliegen. Na 2 uur in de brandende ochtend zon gewandeld te hebben gingen we terug naar het kamp. Een korte douche en het afbreken van de tenten waren de laatste activiteiten van de reis door het park. We pakten alles in en vertrokken richting het Swaziland, klaar om 2 weken vrijwilligers werk te gaan doen!