Daar zit ik dan

Daar zit ik dan, op het vliegveld te wachten op mijn vlucht. Inmiddels de eerste vlucht vanaf Kaapstad naar Johannesburg al gehad, over een uur vertrek de vlucht naar Londen. Tegen de tijd dat jullie dit lezen zal ik al terug zijn in Nederland.

Sinds ik in Zuid Afrika ben merk ik dat de cultuur hier veel meer verwesterd is vergeleken met Swaziland (niet alleen de cultuur, ook de prijzen). Iets dat je nog wel het meest merkt, helemaal tijdens een verblijf in Hout Bay, is de apartheid. Vanuit het raam van mijn kamer keek ik uit op Imizamo Yetho, een van de twee townships in Hout Bay. Met een oppervlak van enkele vierkante kilometers en een inwoners aantal van ruim 35.000 personen is het hier op z’n zachtst gezegd druk. De werkloosheid is hier extreem hoog en ieder muntje dat ze te pakken kunnen krijgen zullen ze dan ook pakken. Een plek waar je dus niet alleen doorheen moet lopen, ook overdag niet. Wat je ook doet, zorg dat je begeleid wordt door een gids.

De volgende ochtend na onze aankomst in Hout Bay kregen wij een tour door de township waar de andere 2 van de overgebleven 3 nog projecten gaan hebben. Met een gids (die er zelf ook woont) gingen wij bij mensen op visite, bezochten wij lokale winkeltjes en kregen wij vetkoek te eten (oliebollen dus). Bij iedereen die wij tegenkwamen zij de gids dat wij geen toeristen maar vrijwilligers zijn. De township tours worden namelijk zo vaak gedaan dat de bewoners een flink onderscheid maken tussen toeristen en vrijwilligers. Hierna veranderde hun houding flink en werden wij vriendelijk verzocht om bij hen op de bank plaats te nemen, even kletsen. Ook bezochten wij de locaties waar de andere 2 hun projecten zouden hebben: opvangplekken voor kinderen waar ze ondertussen nog wat bijleren (soort peuterschool) terwijl de ouders aan het werk zijn. Daarna nog even door naar een kleine bar in de hoofdstraat waar, naast de vrouw achter de bar, geen vrouwen binnen kwamen. Of ze dat niet willen of niet mogen is nog niet helemaal duidelijk, maar ik heb mijn vermoeden. Na afloop van de tour gingen wij weer terug met het lokale vervoer, de kakkerlak. Kleine oude auto’s die je voor 50 eurocent door heel Hout Bay brengen. Je hoeft niet bang te zijn dat je er geen 1 te pakken krijgt, toeristen willen ze allemaal wel in hun auto. Met name toeristen die niet weten hoe veel de officieel afgesproken prijs is, voor hen een extra beetje zakgeld. ’s Avonds gingen wij met een groepje uit de lodge naar een markt in de haven. Hier is op vrijdagavond livemuziek en een hoop eten te vinden.

Op maandagmiddag vertrokken wij richting een winkel waar producten van theezakjes gemaakt en verkocht worden. Dit initiatief was bedoelt om bewoners van de township een eerlijke kans te geven op een inkomen. Opgestart in een klein hokje en uitgegroeid tot een grote winkel met bijbehorende productieplaats. Alle theezakjes komen vanuit de hele wereld in pakketjes binnen, worden daarna door de medewerkers (en nog vele andere mensen) mee naar huis genomen om beschilderd te worden. De beschilderde zakjes worden daarna in de producten verwerkt. Van tassen tot dieren (die gemaakt zijn een soort papier-maché met theezakjes).

Woensdagochtend was het voor mij dan zo ver. ’s Ochtends om 6 uur opstaan om daarna opgehaald te worden door het transport van het bedrijf. Niet om te werken, maar om iets speciaals te doen. Na een rit van bijna 3 uur (een andere jongen was te laat en daardoor liepen wij een half uur vertraging op) kwam ik dan eindelijk aan bij de locatie. Een klein dorpje naast Gansbaai waar meerdere organisaties gevestigd zijn, met hetzelfde doel. Na een korte briefing en een snel ontbijt (waar ik eigenlijk al geen tijd meer voor had) door naar de boot. Gelukkig kreeg ik nog wel een regenjas, want anders zou ik aan het einde van de 15 minuten durende tocht helemaal doorweekt zijn, niet dat mijn schoenen dat nu niet waren natuurlijk. Mensen achterop de boot gooide een visolie mengsel in het water om onze grote vrienden te lokken. Tegen de tijd dat de eerste arriveerde was iedereen omgekleed in de dikke wetsuits (het water was immers maar 11 graden) en konden wij de kooi in. Nu is het vast wel duidelijk wat mijn activiteit van die dag was, voor de gene die het nog steeds niet weten, blijf lezen.

Ik had de eer om als eerste de kooi in de gaan, na het glijden van de rand kwam ik terecht in het water. Het redelijk koude water, bleek wel toen het water via het gat in mijn pak ter hoogte van mijn knie naar binnen kwam. Ik hing nog geen 5 seconden in de kooi en de man schreeuwde DIVE vanaf de boot. Ik dook, keek vooruit en recht voor mij opende hij, the Great White Shark, zijn bek wijd open! Hij draaide zijn kop opzij en zwom naar de zijkant. Even was ik bang dat ik de enige was die het gezien had, gelukkig was er naast mij ook nog iemand die het gezien had. Anders zou misschien wel niemand mij geloven…? Hierna kwam hij nog een paar keer langs gezwommen, probeerde de kop te pakken te krijgen, maar opende niet echt meer zijn bek. Na een minuut of 15 was het tijd om te wisselen en kon de nieuwe groep de kooi in. Vanaf dit moment sloeg bij sommigen ook de zeeziekte toe en er werd snel aangeraden om een lolly te pakken, bij veel mensen schijnt dit te helpen. Niet voor iedereen, bleek al snel. Details daargelaten. Voor mij was de ene keer in de kooi ook wel genoeg. Doordat het zicht zeer beperkt was (1,5 meter) kon ik beter op de boot blijven. Vanaf het dek kon je precies zien hoe de haai naar de boot gelokt werd en hoe hij er daarna niet in slaagde om het stuk vis te pakken te krijgen. In het uur dat wij daar geankerd lagen kwamen er 4 verschillende haaien langs. De eerste, een kleintje, de tweede en derde van gemiddelde lengte en de vierde van groot formaat. Het formaat van de vierde ligt tussen de 3,5 en 4 meter. Behoorlijk groot dus. In de tijd die ik op het dek doorbracht hoopte ik nog een haai uit het water te zien springen, deze maanden zijn namelijk perfect voor het spotten van die acties. Mocht ik nog een maand of 2 later zijn gegaan, dan was de kans op het zien van walvissen ook redelijk groot. Voor dolfijnen was het water helaas nog te koud (in de zomer –onze wintermaanden- is het water kouder door het smelten van de zuidpool en de sterke wind dat het oppervlakte water plaats laat maken voor kouder water). Op deze 4 haaien na was er dus helaas niks te zien. Na in het totaal anderhalf uur op zee te zijn geweest was het tijd om terug te varen. De wind werd alleen maar sterker en de golven hoger. De terugweg was voor sommigen een stuk minder leuk dan de heenweg. Doordat de boot een flink stuk tegen de wind in moest werd een groot deel van de boot getrakteerd op een groot aantal koude douches. Gelukkig was er voor mij en een paar anderen nog een plekje vrij in de cabine bij de schipper, ik ontkwam dus aan die douches. Lucky me!

Bij terugkomst in de haven stond er een uitgebreide lunch klaar en dit was dan ook de eerste keer in ruim 2 maanden dat ik weer vers brood had gegeten. Rond 4 uur konden we dan eindelijk instappen om teruggebracht te worden naar Hout Bay.

Omdat het op sommige dagen ontzettend slecht weer was gingen enkele van de geplande activiteiten niet door. Hierdoor had ik mijn eerstvolgende activiteit pas weer op zaterdag. Door de stad Kaapstad en omgeving zijn 2 busroutes te vinden die men langs alle toeristische locaties brengt. Tijdens deze bustocht wordt er via een audiosysteem informatie gegeven in elke gewenste taal. Toch het eerste moment dat ik mij behoorlijk toeristisch voelde. Vandaag stond een route langs de rand van de stad (west en noord kant) op het programma, om halverwege de route over te stappen op de andere route voor een bezoek aan het District 6 museum. Dit museum is een verzameling van foto’s en objecten uit de 20ste eeuw, waarin 60.000 mensen zonder pardon uit het gebied gezet zijn en hun huizen gesloopt werden. Na het bezoek aan dit museum ging de route verder door de buitenwijken achter de Tafelberg met uitgestrekte wijnvelden, waarna het weer eindigde bij het begin. De dag erna, zondag, stond eigenlijk hetzelfde op het programma, maar dan met een stop bij de tafelberg (in verband met het betere weer). Het weer was perfect, zelfs in het bakje van de kabelbaan omhoog, tot 10 meter voor de top. Speciaal voor de mensen die van het uitzicht op de top willen genieten hingen er namelijk wolken. Beetje teleurstellend dus. Na een kort bezoekje op de top was het weer tijd om terug te gaan, de laatste bus ging namelijk al om half 4 terug.

De volgende ochtend was het tijd om de laatste dingen in te pakken en voor te bereiden op de vlucht. Toch een lastig moment, het inpakken van de koffer. Hier kom je er namelijk achter dat er altijd wel iets achter moet blijven. Na veel passen en meten toch maar besloten om een handdoek achter te laten, die nam veel te veel ruimte in. Gelukkig zat de koffer nog niet zo vol dat ik op de koffer moest zitten om hem dicht te krijgen. De taxi werd gebeld, verscheen om half 2 en de koffer werd in de kofferbak geworpen. Een rit van ruim een half uur later naar het vliegveld en het inchecken kon beginnen. Tijd om terug te gaan naar Nederland, waar het inmiddels even warm is als in dit deel van Afrika.

Vaarwel Afrika!