Wat een uitzicht!

Wat een uitzicht. Een uitzicht waar je zelfs met slecht weer nog van kan genieten. Het regent, hard, het is buiten redelijk fris en de wind probeert zo nu en dan het rieten dak van de bungalow af te trekken. De omstandigheden zijn misschien niet optimaal, maar het uitzicht blijft schitterend!

Vanuit Swaziland vertrokken wij op de dinsdagochtend richting het zuiden. De groep ging die ochtend ook weg richting de ambassade voor het visum voor Mozambique. Na afscheid genomen te hebben konden wij dan ook vertrekken. Na een half uur rijden lieten wij het berglandschap achter ons en begon het wat meer op Nederland te lijken. Tenminste, hier noemen ze het vlak, maar wij zouden dit toch zeker onder heuvellandschap laten vallen. Na ongeveer 2 uur kwamen we dan bij de grens aan, Swaziland blijft een klein land. Weer 2 stempels rijker gingen wij verder richting st. Lucia. Een dorpje aan de kust tussen de zee en een grote rivier in. De rit duurde ongeveer 4 uur en bracht ons naar een budget locatie. De locatie waar wij verbleven was zeer slecht onderhouden en was op veel plekken vies. Hiermee bedoel ik dat de spinnenwebben in de hoeken en deuropeningen zitten, wasbakken die tijdens het wassen van je handen van de muur afvallen en toiletten die niet doorspoelen terwijl mensen ze toch blijven gebruiken. Nog maar niet te beginnen over de douches, want in elk hokje was wel iets mis. Als elke locatie zo zou zijn dan gingen het nog een lange tour worden. Na een nacht met weinig slaap en veel rugpijn (want het bed was niks meer dan een matras op een houten plaat met pootjes) vertrokken wij om half 3 richting de rivier voor een cruise, een hippo cruise. Met een grote boot de rivier op, op zoek naar nijlpaarden (en natuurlijk andere dieren die zich in de omgeving bevinden). De boot was nog niet vertrokken of de eerste paar oogjes kwamen al boven het wateroppervlak uit. Het begin van een hele hoop oogjes. In het Krugerpark hadden wij ook al een hoop nijlpaarden in het water gezien, dus het hopen was toch wel op dieren uit het water. De rivier was redelijk ondiep waardoor de dieren konden liggen in het water, maar hun rug wel zichtbaar was zodra ze gingen staan. Op de kant lagen een paar krokodillen en visarenden vlogen af en toe voor de boot langs. Het ideale fotomoment bij een nijlpaard is toch wel als het dier gaapt en zijn bek helemaal open heeft. Zo’n moment zat ik dan ook op te wachten en toen iedereen aan de voorkant aan het focussen was op 3 krokodillen kon ik met een paar anderen foto’s maken van een nijlpaard met zijn bek open. Voor mij was de tour geslaagd en konden we weer terug naar de kade. Aangezien de 2 uur er inmiddels al bijna op zaten gebeurde dat ook. Iets na 5 uur gingen wij terug naar de lodge en was het wachten op het avondeten. Het eten in die lodge was die avond gratis en de avond bestond uit een traditionele Xhosa maaltijd met een dans optreden van Zulu dansers als afsluiter. De volgende ochtend konden wij ons opmaken voor een 5 uur durende rit naar Durban, een echte stad.

De rit bracht ons naar een locatie midden in het centrum van de stad. Een oud fabriekspand dat is omgebouwd tot accommodatie voor backpackers. De begane grond was een garage voor de voertuigen en de receptie en op de eerste etage de keuken, zitruimte en slaapvertrekken. Deze grote open zitruimte bestond uit een hele grote open ruimte met daaromheen alle kamers. Iedere kamer met een Afrikaanse naam en een eigen thema. Op de tweede etage bevond zich de bar met pooltafel, televisie en een groot dakterras. Het terras gaf uitzicht over de stad met in de verte de zee en het strand. De bedden in de accommodatie waren comfortabel, perfect, helemaal in vergelijking tot de nacht ervoor. Het maakte mij dan ook helemaal niet meer uit dat het geluid van sirenes en schreeuwende mensen de hele nacht doorging, het stadsleven. De stad Durban is, helemaal in de nacht, niet een bepaald veilige stad om rond te lopen. Het wordt dan ook streng aangeraden om alleen met het openbaar vervoer te rijden en in donker alleen met de taxi te reizen. Op de plattegrond lijkt de route heel makkelijk te lopen doordat de straten allemaal recht zijn en het een kwestie van de weg volgen is. Toch wil je niet het risico lopen dat je in een zijstraatje komt als je ook voor minder dan 50 eurocent met een kombi naar het winkelcentrum gebracht kan worden. Eenmaal in het winkelcentrum aangekomen merk je pas hoe modern het er is. Een oud treinstation dat omgebouwd is tot modern winkelcentrum wat uitkomt op een groot plein waar optredens plaatsvinden. Een man was aan het zingen terwijl er 2 bodyguards aan de zijkant van het podium stonden om alles in de gaten te houden. Ook viel het erg op dat de verkopers van de kraampjes op de markt hier een stuk rustiger zijn. Ze liggen languit in een stoel in plaats van dat ze je allemaal hun kraampje in willen trekken (zoals dat in Mozambique wel gebeurde).

De volgende dag stond uShaka Marine World op het programma. Een groot aquapark met een aquarium naast het strand. Bij binnenkomst krijg je een polsbandje en met dat bandje kan je de hele dag in en uit het park. Hierdoor kan je dus ook even naar het strand of naar het grote uShaka winkelcentrum waar ongeveer 100 winkels en 10 restaurants zijn om uit te kiezen. In het park zijn op een paar kraampjes na namelijk geen eetgelegenheden te vinden dus dan is het wel handig als je ook het park uit kan. We begonnen in het aquarium waar op dat moment baby roggen te zien waren naast de normale collectie dieren: van haaien tot groene lichtgevende kwallen en mini zeepaardjes. Daarna naar de zeehondenshow en vervolgens het zwemgedeelte in. Als een klein kind van glijbaan naar glijbaan rennen om ze allemaal te proberen. De hoogste glijbaan van Afrika en de glijbaan waar je uitkomt in een soort trechter (om vervolgens in het midden door het gat in het zwembad te vallen) zijn toch wel de meest spectaculaire glijbanen in het park. Daarnaast heb je ook nog normale glijbanen en banen waar je in een grote band vanaf kan. Een top park, helemaal als je ziet dat het entree nog geen 10 euro is. Om 3 uur nog naar de dolfijnenshow waar in het totaal 8 dolfijnen (in groepjes van 2x4) trucjes deden terwijl de omroepster op zoek ging naar vrijwilligers voor een douche. Ze werden naast de bak gezet met als excuus dat ze de dolfijnen moest aanmoedigen terwijl ze daarna beloond werden met een grote hoeveelheid water om ze af te koelen van het harde werken. Het was zeker een goede locatie om na een drukke dag heerlijk uit te rusten (met onder andere de aanwezige Wi-Fi, die heb ik namelijk echt nodig). Aangezien onze gids zei dat dit (gezien de rest van de tour) ook de beste plek was om je was te doen, zodat wit ook echt wit zou blijven, heb ik dat ook maar meteen laten doen. Mijn hele stapel witte shirts en natuurlijk de zwemspullen van de dag zouden dan weer lekker schoon zijn voor de laatste paar dagen. Door een foutje van de vrouw die de spullen in de wasmachine had gedaan, zaten mijn witte shirts bij de rest van mijn was dus moesten die daarna nog een keer gedaan worden. Gelukkig zaten er geen rode sokken in, ik draag geen roze shirts. Uiteindelijk kreeg ik dan mijn spullen helemaal schoon terug en kon ik alles gaan opvouwen. Tenminste, niet alles. Tijdens het opvouwen realiseerde ik mij dat ik mijn handdoek niet terug had gekregen. Na het bij de receptie nagevraagd te hebben beloofden ze dat mijn handdoek de volgende ochtend gewassen klaar zou liggen, en om 7 uur, de volgende ochtend, lag hij dan ook klaar om meegenomen te worden. Ik was klaar om te vertrekken.

Die dag zouden we namelijk vertrekken naar Chinsta, net voor East London. De hele rit zou ongeveer 10 uur duren dus daarom vertrokken wij al om kwart over 7. Dan zouden wij tenminste voor het donker aankomen. De rit bracht ons langs prachtige natuur met lange uitgestrekte bossen. Na enkele uren rijden maakten wij een kleine stop langs de weg vlakbij het huis van Nelson Mandela. Daarna gingen we weer verder en kwamen we aan bij het dorpje Chinsta (tussendoor hadden we nog genoeg stops om even de benen te strekken). Het was eigenlijk niet eens een dorpje, meer een verzameling huizen op de rand van een kleine baai. Grote huizen, hele grote huizen. De reden waarom deze huizen hier stonden was natuurlijk wel duidelijk: het uitzicht. Aan de ene kant van de baai stonden de huizen, aan de andere kant waren allerlei bungalows gebouwd. Onder andere de bungalow waar wij in zouden gaan slapen. Vanaf de hoofdweg was het nog zeker 10 minuten rijden naar de locatie. Iedere meter kwamen wij dichterbij het strand en de zee, een paar seconden minder lopen dus. Bij aankomst bij de bungalow konden we al een glimp opvangen van het strand, het uitzicht zou vanaf het balkon alleen nog maar beter moeten worden. De bungalow was zeer oud en de eerste etage, waar wij zouden slapen, was slechts een houten vloer die zeer kraakte onder het gewicht van personen. Op deze etage waren 2 kamers en een grote open ruimte. De open ruimte was gebruikt om 6 bedden te plaatsen, onze bedden dus. Het oudere Amerikaanse stel dat met ons mee was had, zoals op elke locatie, een eigen kamer. Na de spullen weggebracht te hebben zijn wij direct naar het strand gegaan. Nog geen 2 minuten lopen vanaf de bungalow en we stonden al op het zachte strand. Op dat moment begon ook net de schemering in te zetten dus het perfecte moment voor een paar zonsondergang foto’s. De route naar het strand was een leuk padje dat uitkwam bij een brug en een watervalletje. Dit watervalletje kwam uit in de baai dat op dit moment erg laag stond. De brug was dus ook niet echt nodig, het water stond niet hoog genoeg. Na bij het 3 gangen buffet gegeten te hebben in de eetkamer van de accommodatie was het al bijna tijd om te gaan slapen, klaar te maken voor een hele interessante dag.

De volgende ochtend vertrokken wij rond 11 uur richting een privé game reserve. In dit reserve was een kleiner afgesloten stuk gebouwd met daarin een speciaal soort dieren. Velen van jullie zullen de foto inmiddels al wel langs hebben zien komen op Facebook. In dit afgesloten gedeelte zaten namelijk cheeta’s. Twee mannetjes en een vrouwtje. Met een gids gingen wij naar binnen, na een minuutje lopen lagen ze daar, half onder een boom. De gids raakte ze even aan, om ze te laten weten dat het goed was, daarna was het onze beurt. De eerste keer dat je zo’n dier aanraakt is het toch redelijk spannend. Je ziet een roofdier, een heel snel roofdier, met ontzettend scherpe tanden. Maar in deze staat waren het niks meer dan grote huiskatten. De dieren zijn handtam gemaakt door vanaf jongs af aan al in contact met een persoon te komen. De mannetjes kunnen op de kop en onder de kin geaaid worden, het vrouwtje was iets meer een aandachtvrager en kon overal geaaid worden. De gids vertelde dat de dieren, zodra ze 6 jaar oud zijn, weer in het wild vrijgelaten worden. Aangezien deze 3 dieren inmiddels al 6 jaar oud zijn, zouden ze in de komende maanden vrijgelaten worden. Het was daarna ook nog niet zeker of ze wel jonkies zouden krijgen, dat hing van een hoop factoren af. Het vrijlaten van de dieren doen ze natuurlijk niet zomaar nadat de dieren 6 jaar in ‘gevangenschap’ hebben geleefd. Ook al was een ‘hok’ groot genoeg om voor de dieren de maximale snelheid te bereiken (van +-110km/h in slechts 3 seconden), ze zouden nog steeds niet kunnen jagen op andere dieren, of kinderen –kinderen onder de 14 werden namelijk niet toegelaten in het gebied-. Dit is de reden waarom de dieren tijdens hun 6 jaar af en toe in de rest van het park worden vrijgelaten zodat ze ook leren om te jagen. Na een tijdje worden ze dan weer teruggehaald. Op deze manier zijn ze, op het moment van vrijlating, aangepast genoeg om zelf te kunnen overleven. Na in een uur een hoop foto’s geschoten te hebben gingen wij weer uit het verblijf.

De volgende dag was weer een dag van reizen. Met de auto gingen wij op weg naar Port Elizabeth, weer een grote stad. De rit zou een uur of 5 duren en ging door hetzelfde type omgeving als de rit vanaf Durban. Het hele stuk vanaf het begin van de rit tot aan het einde zouden we namelijk over de N2 rijden, een weg die in de top 25 van gevaarlijkste wegen ter wereld. Niet door haarspeltbochten en ontbrekende vangrailing, maar door roekeloos rijgedrag en te hard rijden. Het zijn de inhaalmanoeuvres die voor gevaarlijke situaties zorgen. De weg is ruim 2000 kilometer lang en gaat langs de volledige oost en zuidkust van Zuid Afrika. De weg is op de meeste stukken 3 baans waarbij 1 kant 2 rijstroken heeft en de andere kant 1. Om de zoveel kilometer draait het om en heeft de andere kant van de weg 2 rijstroken. Naast de rijstroken is ook nog een soort vluchtstrook aangelegd. Deze strook wordt afgescheiden van de rijbaan met een gele lijn. Bij een inhaalmanoeuvre op een stuk met maar 1 rijbaan gaat het voertuig voor je, als het een vriendelijke bestuurder is natuurlijk, op de vluchtstrook rijden zodat jij er langs kan. Daarna bedank je de bestuurder met de alarmlichten en krijg je vaak een knipperend groot licht terug van de andere bestuurder als ‘graag gedaan’. Het rijden op de vluchtstrook heet hier ‘yellow line driving’ en sommige vrachtwagens doen hier niet aan. Dit is waar gevaarlijke situaties ontstaan. Doordat deze weg de belangrijkste toegangsweg is van en naar Kaapstad rijden er ook mensen met haast, veel haast. Deze mensen zullen toch gaan proberen om in te halen over de rijbaan voor tegenliggers. Aangezien dit land niet zo vlak is als Nederland zijn er veel heuvels en is het zicht op veel stukken beperkt. Het kwam dus tijdens de rit regelmatig voor dat wij op een stuk met 2 rijstroken reden en zelf een voertuig aan het inhalen waren, maar dat hetzelfde op de andere rijstrook ook gebeurde, over de doorgetrokken streep in het midden. Hierdoor moesten wij dus alsnog uitwijken voor het voertuig op de andere rijbaan. Wat ook voorkomt is dat de vluchtstrook geen volledige rijstrook is en dat de voertuigen nog deels op de rijbaan rijden. Tijdens het inhalen op een vlak recht stuk gaan de voertuigen aan de andere kant van de weg dan iets op hun vluchtstrook rijden zodat jij meer ruimte hebt om in te halen (deels natuurlijk over de doorgetrokken streep). Tijdens de rit over deze weg was het dus ook zeer interessant om op te letten op het gedrag van de bestuurders, wie wel en wie niet aan de kant ging of welke idioten op de meeste gevaarlijke plekken toch gingen inhalen. Dan komt er nog een andere punt bij kijken. In dit deel van Afrika staan er veel mensen langs de weg die een lift proberen te krijgen, deze staan dan met een briefje van geld te zwaaien (soms maar 10 rand, 65 eurocent) en een bordje met de afkorting van de plaatsnaam in de andere hand. Met name op het stuk van Durban naar Port Elizabeth was dit gebruikelijk.

Zodra je de stad Port Elizabeth nadert merk je meteen dat het een zeer ontwikkelde stad is. De straten zijn zeer schoon, wegen zijn goed onderhouden en een hoop moderne gebouwen langs de weg te vinden (in Durban zag je, met name in het centrum, redelijk veel oude gebouwen). De gids vertelde dat de criminaliteit hier ook een stuk lager ligt. Al moet je in het donker natuurlijk nog steeds niet in je eentje door de stad gaan rondlopen, dat is vragen om problemen. Normaal gesproken wordt deze tour met de Baz bus gedaan. Een busservice (voor backpackers) die tussen Johannesburg en Kaapstad rijdt, via de kust. Aangezien wij dit nu niet deden, wat heel veel voordelen had, verbleven wij nu slechts 1 dag in Port Elizabeth. Slechts een tussenstop dus. Als wij de bus wel hadden gebruikt, zouden wij pas laat in Port Elizabeth aankomen en bleven wij een extra dag om de stad te kunnen verkennen. Nu kwamen wij al vroeg in de ochtend aan (de rit duurde maar 2,5 uur en we vertrokken al vroeg in de ochtend) en was 1 dag dus voldoende. We zouden hier immers geen activiteit hebben. We verbleven in een omgebouwde villa. Het voelde ook alsof ik in het van een ander woonde. Het huis was opgedeeld in een leefgedeelte en een slaapgedeelte met daartussen een serre. In deze serre was een tropisch sfeertje gecreëerd en was een waterval gemaakt. In de achtertuin was een gigantisch zwembad aangelegd en er was genoeg ruimte om een barbecue voor 300 mensen te houden. Daar bovenop kwam ook nog eens dat ze gratis Wi-Fi hadden. Het was niet snel, maar het was gratis. Na een half uur gewacht te hebben was mijn foto dan ook eindelijk geüpload naar Facebook. In onze kamer was een en suite badkamer en op de gang zat nog een gezamenlijke badkamer. De badkamer in onze kamer had geen deur en dus was het zeer handig dat wij ook nog toegang hadden tot een badkamer die wel een deur had (en op slot kon, dat was in sommige locaties namelijk ook een probleem).

Aangezien wij de volgende toch geen activiteit hadden zijn we maar weer vroeg op pad gegaan richting Stormsriver, de volgende locatie. Hier zouden wij verblijven in een soortgelijke locatie als de locatie in Port Elizabeth. Het gebouw was iets minder modern en er was geen zwembad. Nu was dat ook niet nodig want al sinds het moment van aankomst regende het en de tuin was inmiddels al een klein badje gevormd. Stormsriver Village is een klein dorpje met een kleine supermarkt. Dit is de reden waarom wij de boodschappen daarvoor al gedaan hadden in een gigantisch winkelcentrum. Deze winkelcentra zijn zo groot dat je er makkelijk kan verdwalen. Na boodschappen gedaan te hebben voor 2 dagen, ook meteen de 2 laatste dagen, kregen we de keuzeactiviteiten voor de volgende dag te horen. In de omgeving van het dorpje zijn namelijk genoeg dingen te doen.

Op enkele tientallen kilometers afstand bevind zich de Bloukrans brug. De hoogste brug in zijn soort ter wereld (met een hoogte van 216 meter). Onder deze brug heeft zich een bedrijf gevestigd dat mensen aan een stuk elastiek van de brug af laat springen, idioten… Tijdens de sprong van de brug word je gefilmd en kan iedereen in het restaurantje op het scherm meekijken. Na afloop kan je de DVD van je sprong en de foto’s ophalen bij de balie. Ook krijg je hier je certificaat. Vanaf het begin was al wel duidelijk dat 2 uit het groepje de sprong wilden wagen. Aangezien ik in het begin nog niet wist of de sprong het geld wel waard zou zijn (de sprong zelf duurt immers maar enkele seconden) moest ik er nog even over nadenken. Uiteindelijk besloot ik om het ook te doen, de anderen waren immers ontzettend enthousiast. Ik wilde tenslotte na afloop geen spijt krijgen dat ik het niet gedaan had. De volgende dag gingen wij dus de volgende dag 11 uur richting de brug. Na een korte uitleg, een weging om te bepalen in welke volgorde de springers gingen (het is niet zo handig als je met je haren in het water van het riviertje onderin terecht komt) en het omdoen van het harnas begon de weg naar het platform. Via een pad liepen wij naar het begin van de brug, waar wij vervolgens onderdoor gingen. Aan de andere kant van de brug was een tunneltje gemaakt dat onder de railing hing. Deze 100 meter lange tunnel leidt naar het platform onder de brug, waar vanaf gesprongen wordt. Net voor je sprong worden er foamkussens om je benen gebonden zodat het touw niet je enkels breekt bij het moment dat je met je gewicht op het elastiek hangt. Je springt, met beide benen vastgebonden tot een afstand van een meter tot de rand., waarna het bungee elastiek aan het touw om je enkels bevestigd wordt. De mensen die je begeleiding bij de sprong helpen je om de laatste meter tot aan de rand te overbruggen, zodat je niet al hoppend te ver gaat en van de rand af valt. Armen omhoog, 3, 2, 1, JUMP. Tijdens de vrije val bereik je een snelheid van 120 km/h, daarna begint het elastiek te trekken en vanaf dat moment begint het vreemde stuk. De weg, ondersteboven, weer omhoog. Na een keer of 2 op en neer gegaan te zijn hang je stil en begint het wachten op de hulp. Vanaf de brug wordt een man aan een kabel omlaag gelaten die je daarna in een zitpositie hijst. In deze positie word je vervolgens weer op het platform onder de brug neergezet en losgemaakt. Dit is het einde van je sprong en hier begint het wachten op de rest van de springers. Daarna loop je gezamenlijk terug om de materialen af te geven. Na afloop kregen wij onze DVD en foto’s plus certificaat en reden we door naar de volgende activiteit. Een stukje verderop zat een ‘dierentuin’ waarin ze allerlei speciale soorten katten houden. Verschillende soorten tijgers, leeuwen en andere roofdieren waaronder hyena’s en luipaarden. Na een rondleiding van een uur gingen we door naar de derde, en laatste, activiteit van de dag: Monkeyland. Een groot park waarin 11 verschillende soorten apen rondliepen. Ook hier kregen we een rondleiding en vertelde de gids meer over het gedrag van de aapjes. Op het moment dat wij halverwege de rondleiding waren was het 4 uur, dat betekent voedertijd! Grote emmers met stukken fruit werden op de tafels leeggegooid en binnen een paar seconden zat de tafel vol met aapjes. Op de manier kon je precies zien welke apen de macht hadden in het gebied en welke soorten minder dominant waren (deze bleven namelijk op afstand zitten en wachtte af tot de restjes op de grond vielen). Na de rondleiding ging het Amerikaanse stel nog naar een grote vogel hal. Wij bleven dus met de overgebleven 4 mensen in de auto wachten, het zou immers maar 50 minuten duren. ’s Avonds hadden we de laatste gezamenlijke maaltijd en dat was natuurlijk een traditionele braai.

De volgende dag werd de rit naar Kaapstad ingezet. Een laatste (7 uur durende) autorit. We vertrokken rond 9 uur in de ochtend en kwam dus tegen het einde van de middag aan op de nieuwe locatie in Hout Bay. Onderweg werd het Amerikaanse stel in Kaapstad afgezet bij hun locatie, hier scheidde onze wegen.

Zoals jullie inmiddels al wel doorhebben ging de introductie over het uitzicht in Chinsta. De hele rit van bijna 2000 kilometer was een schitterende rit langs prachtige natuur. Berglandschappen op de achtergrond en grote bossen op de voorgrond. Met de Garden Route en de vele andere uitzichtpunten onderweg maakte dit het zitten in een auto voor een lange periode zeker waard. Nu ben ik in Hout Bay aangekomen en gaat de laatste anderhalve week van mijn reis in. Anderhalve week vol vrijheid!