Nog maar een paar weken!

Ik moet nog 3 weken en het schrijven van een introductie begint al aardig lastig te worden. Vorige keer had ik al moeite met het maken van de tekst, nu ook nog eens de intro’s. Wat moet ik nu? Als de introductie al niet goed is, wie is er dan nog geïnteresseerd in de rest van de tekst…?

De laatste dagen van het project zijn aangebroken. In verband met de feestdagen hebben we nog maar 3 dagen voor het project. Gelukkig kregen we hulp van de nieuwe vrijwilligers. In plaats van met z’n 3en waren wij nu met een groep van 7. De werkzaamheden waren nog hetzelfde als de week voor Kruger, het ging alleen wel een stuk sneller. Doordat het stuk grond waar de stenen werden neergelegd om te drogen al aardig vol begon te raken werd het tijd om de eerste paar stenen te gaan leggen: er zou een muur gevormd gaan worden! Doordat we met een grote groep waren werkte een paar aan het metselen en de rest ging door met het maken van de stenen. De stenen met het mengsel van zand en water waren zwaar en groot. Een formaat van ongeveer 50 bij 20 bij 15 en een kilo of 10 per steen. Michael had als plan om de werkzaamheden om de dag om te wisselen, dat tenminste het plan. De eerste dag zat ik dus bij het maken van de stenen met als idee dat ik de volgende dag zou gaan metselen. Doordat wij met een grote groep waren en 2 van ons wisten hoe het werk in elkaar zat kon Michael op dinsdag rustig aan doen. Hij voelde zich niet lekker en wilde graag naar het ziekenhuis voor onderzoek, niet wetende dat hij de rest van de week ook ziek zou zijn. Dus ook tijdens Pasen. Doordat Michael er dus niet meer was gingen wij ook woensdag maar verder met dezelfde werkzaamheden. Om deze reden heb ik uiteindelijk geen enkele steen kunnen leggen van de 150 stenen die ik al gemaakt had. Om och nog een beetje een goed gevoel te krijgen heb ik maar een steen er los opgelegd. Kan ik in ieder geval zeggen dat ik een steen gelegd heb.

De rest van de week bestond met name uit het zelf invullen van de dag. Een keer naar de stad, naar het winkelcentrum, voor sommigen het brengen van de vuile was en voor de mensen van de nieuwe groep alle activiteiten die op het programma stonden. Deze activiteiten hadden wij in de week na Kruger ook gehad, inmiddels al 5 weken geleden. Onder andere het bezoek aan het ziekenhuis en de Lobamba village tour. Ook kwam Lucky, de man van de lokale kunstschool (die hij runt vanuit zijn huisje in Lobamba) weer optreden met zijn band en kon iedereen luisteren naar de traditionele Swazimuziek gemengd met reggae. Op zaterdag vertrok de nieuwe groep naar het ziplinen. Het weekend met onder andere het bezoek aan de mijn en de glasfabriek. Omdat dat zou betekenen dat wij met nog maar 3 mensen in de lodge achter zouden blijven besloot ik een paar minuten voor vertrek om nog een keer mee te gaan. Ik rende mijn kamer in, opende de koffer en kast, en zag dat ik een probleempje had. Al mijn kleding op een paar dingen na had ik die ochtend namelijk weggebracht om gewassen te worden. Uiteindelijk wist ik achterin de kast nog een paar dingen te vinden (onder andere een zwembroek die natuurlijk als korte broek kon dienen) en kon ik alsof achterin het busje plaats nemen. De activiteiten had ik natuurlijk al gedaan en waren ook niet het belangrijkste, het ging mij om het samenzijn met de groep en het ziplinen. Gezellig in de hutjes op de heuvel in plaats van alleen in de kamer in de lodge. Omdat ik eigenlijk op zaterdagmiddag mijn was op zou moeten halen (zondag en maandag waren ze gesloten) had ik aan de gids gevraagd of we eerst nog even bij het winkelcentrum konden stoppen. Ik kon snel vragen of mijn was al klaar was (het was 1 uur ‘s middags en het zou om 3 uur klaar moeten zijn) en de rest kon naar de supermarkt om wat dingen te kopen. Aangezien het nog niet klaar was boden ze aan om het naar de lodge te brengen, dat doen ze wel vaker als je het dringend nodig hebt of als je met heel veel mensen tegelijkertijd brengt. Op zondagmiddag, na terugkomst van het ziplinen en de andere activiteiten, lag er dus ook een pakket op mijn bed te wachten. Een pakket met fris ruikende kleding. Iets dat ik wel echt nodig heb als ik tijdens mijn rit naar Kaapstad 10 dagen geen was kan doen (tenminste dat dacht ik, maar daar kom ik later op terug).

De volgende dag, de maandag, was alweer een dag waarop 1 iemand uit de groep vertrok. Hij had maar 2 weken vakantie en kwam dus naar Afrika voor het Krugerpark en een week vrijwilligerswerk (wat uiteindelijk dus maar 3 dagen is geworden). Na zijn vertrek om 11 uur gingen we met de groep voor lunch uiteten bij Spur, een restaurant waar je op maandag een tweede burger krijgt bij elke burger. En dan niet alleen een burger, maar een volledige maaltijd met friet, salade en uienringen. Dit allemaal voor een prijs van nog geen 4 euro. Natuurlijk hebben ze ook nog andere gerechten en kon iedereen iets vinden dat hij of zij lekker vind. Na deze lunch, die voor de meesten ook meteen een deel van het avondeten was vanwege de hoeveelheid, werd het aftellen. Nog minder dan 20 uur en we zouden vertrekken. Een pijnlijk moment, want het was juist een ontzettend leuke groep. Helaas hoort dit nou eenmaal bij reizen, je leert mensen kennen die je daarna waarschijnlijk nooit meer ziet. Of niet meer wilt zien, voor de gevallen waarbij het niet klikt. In het begin van mijn reis had ik best wel moeite met het wennen aan de nieuwe situatie, 6 weken later wilde ik liever blijven dan dat ik naar Kaapstad zou gaan. Ideaal zou zijn als ik de nieuwe groep mee zou kunnen nemen tijdens die tour. Zoals gezegd komt er dinsdagochtend dan helaas ook echt een einde aan.

Vaarwel Swaziland.

Ik schrijf dit nu vanuit Durban, we zijn inmiddels al een paar dagen onderweg richting Kaapstad en ik heb zoveel over de afgelopen paar dagen te vertellen. Dit is de reden dat ik deze blog redelijk kort houd. De volgende keer kom ik terug met een meer interessante blog dan deze. Met alle gebeurtenissen van de volledige tour.

Vanwege het gebrek aan internet is het niet gelukt om deze blog te uploaden op het geplande moment. Het inmiddels nog maar 2 weken tot aan mijn vertrek.