Daar gaan we weer

Daar gaan we weer.

Dat is het gevoel dat ik nu krijg, toch maar weer moeite doen om een leuk verslag te produceren. Het probleem zit hem niet in het typen zelf, het zit hem in de inhoud van de tekst. De laatste 2 weken zijn anders gegaan dan verwacht en dat ga ik proberen uit te leggen!

Het begon allemaal met de terugkomst uit Mozambique. De maandag erna was weer het begin van een periode met vrijwilligerswerk. Dit werk begon op dat moment redelijk eentonig te worden gezien de trage vordering van het project. In de week dat wij weg waren hebben de overige vrijwilliger en de staf (de bouwvakker die ons begeleid) net zoveel werk gedaan als dat we met de volledige groep binnen 1 werkdag kunnen doen. Ik geef niemand de schuld want het weer schijnt redelijk slecht te zijn geweest, maar toch zorgt het ervoor dat het project traag verloopt. De werkdagen bestaan nu voornamelijk uit langzaamaan beginnen, even hard werken en daarna weer afbouwen om op tijd klaar te zijn voor de kombi. Sinds de eerste dag na terugkomst hebben wij alleen maar zand met water gemengd om er stenen van te maken. Dit werk is zwaar en begint na de tweede dag behoorlijk vervelend te worden. In het totaal moeten er ongeveer 400 stenen gemaakt worden en op een goede dag kunnen er 40 gemaakt worden. Dit houdt dus ook in dat er op een mattige dag maar 20, of zelfs minder, gemaakt worden. Aangezien niemand zin heeft om 2 weken alleen maar modder te maken voor de stenen zou het handig geweest zijn als er mensen uit de community zouden komen om te helpen. Het nadeel hiervan is alleen dat er bij die mensen (jongens van tussen de 20 en 25) de gedachte rondgaat dat wij als vrijwilligers niet hard genoeg werken. Met name de opmerkingen over meiden uit de groep (die ze onderling in de eigen taal maken) worden door Michael (de bouwvakker) niet goed ontvangen waardoor hij 5 van de 6 jongens maar weer naar huis had gestuurd. In die cultuur horen vrouwen namelijk niet dit soort werkzaamheden te verrichten en is bijvoorbeeld het water halen voor het cement meer een taak.

Inmiddels zijn we 2 weken verder, hebben we 150 stenen gemaakt en gaan we beginnen met het leggen van een paar stenen, alleen maar omdat er dan ruimte is voor het maken van nieuwe stenen. In verband met de feestdagen (en een algemene vrije dag omdat Michael naar de stad moet voor materialen) zijn er voor mij alleen nog 3 projectdagen over. Wel leuk om dan in ieder geval nog een paar stenen te kunnen leggen, we hebben ze tenslotte zelf gemaakt.

Iedere eerste maandag van de maand komen er nieuwe vrijwilligers, maar doordat die dag deze maand precies op de 6e valt (en dus eigenlijk een week extra is), kwamen er bij ons dus niet na 4 weken nieuwe vrijwilligers, maar naar 5 weken. De week na terugkomst uit Mozambique is dus behoorlijk rustig verlopen. Uit de groep van 13 personen gingen er namelijk behoorlijk veel naar huis (7 mensen). Dit zorgde er voor dat de groep flink uitgedund werd, en de stilte in de lodge was duidelijk te merken. Ook het gebrek aan backpackers maakte het er niet beter op. Het was dan ook een behoorlijk leuk moment toen de nieuwe vrijwilligers aankwamen. De nieuwe groep is met 10 personen en dat zorgde weer voor wat rumoerigheid. Al vanaf de eerste dag sloten wij dus volledig aan bij de nieuwe groep (terwijl de groep voor ons dat niet bij ons deden). We namen ze mee naar het winkelcentrum, legde ze uit hoe het openbaar vervoer werkt en waar je geld kan pinnen. Toch jammer dat die mensen op woensdag alweer weg gingen naar het Krugerpark voor hun 5 daagse reis. Maar nu komt het!

Ik ga jullie niet langer in spanning laten. Of toch wel…? Ik ga het wel doen, gewoon om het verhaal weer een beetje leven in te blazen. Het schrijven van zo’n verhaal is namelijk een behoorlijk intensieve activiteit. Continue moeten nadenken over wat ik heb gedaan vergt aardig wat energie. Helemaal als je dit om 11 uur ’s avonds doet, zoals jullie natuurlijk wel van mij verwacht hadden. Het creëren van spanning in het verhaal is niet alleen voor jullie als lezers leuk, maar ook voor mij is het spannend. Dit stuk probeer ik namelijk zo lang mogelijk te maken zodat jullie aan het einde op het puntje van je stoel zitten, of de bank, of waar je dan ook mag zitten of liggen, oh wacht… het kan natuurlijk ook staan zijn. Of gehurkt? Ik heb geen idee waar en wanneer je dit leest. Misschien zit je nu wel gehurkt naast de hond in het gras om met een zakje zijn uitwerpselen naar de prullenbak te transporteren. Maar goed, of je dit nu op je telefoon of achter de computer leest (en om het nog langer te maken, een tablet of laptop kan natuurlijk ook), ik ben blij dat je nog steeds aan het lezen bent. Blijkbaar heb ik toch goed mijn best gedaan om het stukje interessant genoeg te houden. Ik ga jullie nu dan ook echt niet meer langer in spanning laten, het enige dat gaat gebeuren is dat ik het verhaal heel langzaam en uitgebreid ga vertellen. Om het nog leuker te maken! Aangezien wij hier als groep de week met slechts 6 personen hebben doorgebracht was het tegen het einde van de week ontzettend ‘saai’. Natuurlijk niet echt saai, want met de 6 hebben we een gezellige en leuke tijd gehad. Ik was alleen toe aan nieuwe mensen om mij heen, een andere omgeving. Laat die mogelijkheid zich nou net aanbieden. In de nieuwe groep zit iemand die bij het boeken van zijn programma niet de mogelijkheid had om iets anders te boeken dan vrijwilligerswerk. Hij is hier dan ook alleen om 3 weken te helpen bij het bouwproject. Tijdens de introductie kreeg hij echter te horen dat er voor hem een mogelijkheid was om mee te gaan met de reis waar ik het net over had, de reis waar de rest van de groep op woensdag naar vertrok. De reden waarom ik de naam van de locatie niet noem is om te voorkomen dat de mensen die de tekst even scannen om erachter te komen waar ik het over ga hebben, niet meteen doorhebben dat ik het over die locatie heb. Jullie weten namelijk inmiddels wel waar ik het over heb. Om die mogelijkheid te bevestigen moest hij even met het kantoor overleggen dus ben ik met hem meegelopen. In het kantoor heb ik meteen even gevraagd wat de mogelijkheden waren voor een tweede keer naar die locatie. Ik was immers toe aan iets nieuws. Na een paar telefoontjes te hebben gepleegd kregen wij te horen dat het mogelijk was om mee te gaan, maar dat er slechts 2 plekken zijn. Nou was ik helaas niet de enige die het idee had om nog een keer te gaan toen die jongen aangaf dat hij graag mee zou willen. Dit zorgde ervoor dat er dus 2 mensen waren die voor 1 plek zouden vechten. Het kantoor wilde daar namelijk niet geen vechtende mensen hebben dus gingen ze op zoek naar een oplossing. Na heel veel bellen, navragen en nog meer bellen kwam er een oplossing. Er waren nog 2 andere mensen (die via een ander project 2 jaar in een community wonen en werken) die ook graag mee zouden willen en ze hebben geregeld dat er een extra auto mee zou gaan. Hierdoor ontstonden er nog 2 plekken voor ons en konden wij mee. Toen de andere 2 overgebleven vrijwilligers uit mijn groep (2 van de 6 zouden namelijk op die woensdag richting Kaapstad vertrekken en waren dus niet betrokken bij dit verhaal) dit hoorde wilden ze natuurlijk niet achterblijven en zijn ze ook gaan vragen of er niet nog iets anders mogelijk was. De persoon die de tours regelde ging weer bellen en kwam daarna met een oplossing. De organisatie heeft 4 grote busjes (15 personen per busje) waarvan er 2 voor andere tours gebruikt werden. 1 daarvan werd al voor deze tour gebruikt en dan blijft er nog 1 over. Deze bus wordt gebruikt om de mensen naar de projecten te brengen. Na overleg met de persoon die over de projecten gaat kregen wij dan eindelijk te horen dat het geregeld was. De auto zou omgewisseld worden voor het busje aangezien er toch geen vrijwilligers meer zouden zijn. Dit was niet alleen voor ons goed nieuws, want wij konden met z’n 4en toch nog mee. Maar ook voor de andere groep. Zij konden nu namelijk verspreid worden over de 2 busjes en hoefde niet met de hele groep in 1 busje gestopt te worden. Zo gezegd, zo gedaan, we vertrokken op woensdagochtend richting het park. Een nieuw avontuur met nieuwe kansen op het zien van dieren. Nadat we de vorige keer geen cheeta te zien kregen hoopten wij natuurlijk op het zien van de cheeta. De rest van de groep had vrijwel geen idee wat ze te wachten stonden en bleven vrij kalm bij het horen van de namen van dieren die wij hadden gezien en graag nog willen zien. Na een rit van 2 uur naar de grens en 1 uur van de grens naar het park begon het, alles kon gebeuren. De eerste leuke situatie was al na 20 seconden. Een grote groep impala’s stak over de weg en iedereen was helemaal enthousiast! Behalve wij 4 van de groep, wij wisten dat er bijna 250 duizend van deze jongens rondhuppelen. Niet bijzonder dus, aan het einde van de week ben je ze spuugzat. Ze kunnen namelijk ieder moment oversteken, vlak voor de auto langs. Om bij het kamp te komen waar wij zouden verblijven, hetzelfde kamp als de vorige keer, moesten we deze keer maar een uur rijden. De vorige keer was de brug door zware regenval overstroomt en moesten wij omrijden. Doordat we nu dus via het grasland naar het kamp gingen kwamen we in het eerste half uur al zebra’s, giraffes en gnoe’s tegen. Deze dieren kregen wij de vorige keer pas na 3 dagen te zien doordat het gebied moeilijk toegankelijk was, alleen via een grote omweg was het te bereiken. Voor een eerste dag was het dus een prima dag. We zagen olifanten, neushoorns en een buffel met aan het einde van de rit zelfs een leeuw. Dit maakte de Big 5 toch aardig compleet, ondanks de ontbrekende luipaard. Bij aankomst in het kamp was het nog steeds licht en dat maakte het opzetten van de tenten een stuk makkelijker. Na een voedzame maaltijd en goede gesprekken rond het kampvuur ging iedereen de tent in om er de volgende ochtend iets na 5 uur weer uit te komen. Aangezien het er snel winter gaat worden en dus ’s ochtends langer donker blijft konden wij deze keer een half uurtje langer blijven liggen. Toch hielp het niet echt dat sommigen al rond kwart voor 5 op gingen staan voor een douche, dit zorgde voor een flinke hoeveelheid wekkertonen die in dat kwartier afgingen en vervolgens ook vaak nog op snooze werden gezet.

De dagen erna bestonden voornamelijk uit hetzelfde als de eerste dag. Ze begonnen met een vroege rit, ontbijt, ochtend rit, lunch, middagrit en daarna het avondeten. Op vrijdagavond hadden we ook nog een night drive. De drive was helaas wel minder succesvol dan de vorige. Op 4 leeuwen op de weg en ongeveer 6 hyena’s na hebben we niet veel gezien. Struisvogels, zebra’s, giraffes, nijlpaarden en enkele andere dieren. Helaas geen buffel of luipaard waardoor de jacht naar de luipaard toch wel vaart moest maken, wilden we hem nog zien voor zondagmiddag. We zagen iedere dag meerdere leeuwen dus dat was veel beter dan de enkele keren dat we 1 leeuw (of hooguit 2) zagen, toch zagen we ook op zaterdag geen luipaard. Dit maakte de tweede keer natuurlijk niet minder dan de vorige keer! We zagen genoeg andere leuke dieren die het een geweldige ervaring maken. Een duidelijk verschil met de vorige keer was het weer. De vorige keer was het heel warm met overdag geen wolk aan de lucht. Deze keer was het vaak fris en overdag bewolkt met ’s nachts veel regen. Gelukkig had ik ook deze keer nog steeds dezelfde lichaamslengte waardoor ik weer volledig gestrekt in de tent paste. Helaas kon ik dat niet zeggen over de jongen naast mij, die paste met zijn ruim 2 meter namelijk niet in de tent en moest zichtzelf volledig oprollen om ’s nachts niet volledig nat te worden door het water in de tent laag. De binnenkant bleef droog maar de laag zelf werd wel nat dus zodra je de zijkant aanraakte werd je nat. Het was voor hem dus iedere nacht een grote uitdaging om in de tent te passen. Op zondagochtend hadden we nog een laatste drive om daarna na het ontbijt te vertrekken. We hadden de tenten nog geen 5 minuten afgebroken en in de hoes gestopt of het begon hard te regenen. Aangezien veel mensen in het winkeltje waren voor de laatste dingen en de tassen allemaal buiten lagen was het een hele race om alles droog onder de partytent te leggen.

Zoals je kan lezen is de week behoorlijk anders gelopen dan dat ik verwacht had. Positief bedoelt natuurlijk! De komende week gaat het project weer van start en zullen we weer moeten gaan werken. In verband met feestdagen is deze week al mijn laatste projectdag. De kerk naast de NCP houdt op donderdag ook nog een grote bijeenkomst waardoor we ook op donderdag niet kunnen werken. Woensdag zal dus mijn laatst projectdag zijn. Toch wel jammer dat we niet gaan zien hoe het er uit ziet als het af is. Hopelijk kan de organisatie wel foto’s sturen, zodra het hele lokaal klaar is. Michael had het erover dat hij het eind mei af wil hebben. In het tempo dat we nu vorderen verwacht ik alleen niet dat het binnen de komende maanden af gaat komen, we zullen zien. Nu is het meer een kwestie van voorbereiden op de laatste paar dagen om vervolgens volgende week dinsdag richting Kaapstad te vertrekken. Via de organisatie kregen we te horen dat er nog 2 andere mensen op de tour zullen zijn., niet echt druk dus. Ook in Hout bay, waar wij verblijven, is voor zover bekend nog niemand dus ook daar zal het heel rustig zijn. Gelukkig heb ik genoeg afleiding van de omgeving dus dat moet wel goedkomen.

Inmiddels heb ik al 6 weken van mijn reis erop zitten. Dit houdt dus ook in dat ik al 6 weken van malaria tabletten heb weggewerkt. Op een paar nachten van intense dromen na heb ik gelukkig geen last gehad van bijwerken. Dat scheelt een hoop, als je hoort wat andere mensen in het overgebleven groepje mee hebben gemaakt. Het betekent ook dat ik nog maar 4 weken over heb. Over een maand zit ik dus al weer thuis, toch een raar idee!