Mozambique

Mozambique, het land waar de malariamug zeer actief is en iedereen aangeraden wordt om tabletten te slikken. Deze tabletten zorgen steeds voor leuke verhalen in de groep. 1 van de vele bijwerkingen is namelijk intense dromen en deze dromen zijn niet niks, als we de verhalen moeten geloven. Deze bijwerkingen zouden ook voor mij moeten gelden, aangezien ik dezelfde tabletten slik. Tot nu toe heb ik alleen nog nergens last van gehad. Geen sufheid, geen misselijkheid en gelukkig geen intense dromen. Het zit weer eens mee!

Om niet al te laat aan te komen vertrokken wij op zondagochtend om 6 uur richting Mozambique. Tenminste, dat was het plan…. de uiteindelijke vertrektijd was natuurlijk later. In een met half slapende mensen volgestampt busje begonnen we aan onze 12 uur durende tocht. Met de eerste stop al na 5 minuten omdat sommige mensen nog geld moesten opnemen, dit resulteerde in een kapotte bankautomaat en werd daarom maar omgezet naar een rookpauze, alsof dat al nodig was. Om in Mozambique te kunnen betalen heb je de lokale eenheid nodig (Meticais) of de Zuid-Afrikaanse Rand. Tussen die 2 zit alleen wel een verschil, de rand en de Swazi eenheid zijn gelijk qua waarde, maar de rand is net zoveel waard als iets minder dan 3 lokale eenheden. In het land kan je dus wel met rand betalen, maar wordt er vaak wel van 2,5 eenheden uitgegaan. Hierdoor ben je flink in het nadeel. Voor dat wij de grens over gingen wilden de meeste mensen dan ook graag rand opnemen, deze konden in het geval van nood gebruikt worden om hier te betalen. Bij de grens konden we dit geld (of de Swazi eenheid) omwisselen voor de lokale eenheid, deze wisselkoers was niet eens heel ongunstig (2,8 tegenover 2,96 bij de bank). Of dit geheel legaal gebeurt kan je natuurlijk zelf wel bedenken!

Vanaf het moment dat we grens in Swaziland overgingen veranderde het landschap. Binnen enkele minuten waren veel bomen al omgewisseld voor palmbomen en het kwaliteit van de wegen werd er ook niet beter op. Bij het zien van de eerste paar gebouwen viel al op dat Vodacom (telecommaatschappij) en Coca Cola er belangrijke bedrijven zijn. Veel gebouwen van kleine winkeltjes en muren van huizen zijn rood geverfd met een logo van 1 van beide erop. Wij het naderen van de stad Maputo veranderde het landschap drastisch. Overal afval op straat, hele dikke rook waardoor het moeilijker werd om te ademen (en bovendien ontzettend stonk) en overal kleine vervallen kraampjes waar mensen spullen probeerden te verkopen. Als je zo om je heen kijkt valt het op dat er weinig te zien is van de kokosnoten die overal groeien. De spullen die met name op de markten verkocht werden zijn schoenen, noten en kleding. Eigenlijk hetzelfde als in Swaziland. Met natuurlijk her en der een kraampje voor souvenirs, die zijn er altijd te vinden. Tijdens de reis werden we vaak gestopt door de politie. Ieder district (lees provincie) heeft op de grenzen mensen staan om te controleren wat de reden van verblijf is. Na een kort praatje kan je dan weer doorrijden, tenzij je foto’s maakt van de politie… Tijdens de oriëntatie werd aangegeven dat het echt niet slim is om foto’s van politie en grenspersoneel te maken. In het verleden zijn er wel vaker problemen geweest met mensen uit de groep, waarbij de politie bijna de camera wilde breken. Pas na veel smeken heeft hij (ja, het was een hij) zijn camera weer teruggekregen.

Het moment van aankomst op de locatie was helaas al na zonsondergang. Hierdoor hebben wij weinig van de plek gezien bij het arriveren. Pas de volgende ochtend bleek hoe schitterend het daar is. Een bar met veranda op het strand. Slechts 1 trap verwijderd van het strand dat, achteraf gezien, toch best wel tegen valt in vergelijking tot de verwachtingen. Het zand was minder wit en het water was minder helder dan dat de foto’s doen vermoeden. De hele groep had dat gevoel, alsnog was het natuurlijk wel prachtig! Zelf had ik gehoopt dat er ook palmbomen op het strand zouden zijn, maar dat was helaas niet waar. Omdat wij in maart zijn geweest, tussen de 2 hoogseizoenen in, was het er erg rustig. Met name op het strand was het heerlijk dat er bijna niemand was. En met bijna niemand bedoel ik ongeveer 20 mensen, zo ver als je kan zien. Een groot nadeel hiervan was dat wij dus wel continue belaagd werden door verkopers. Mensen die met een stapel hoeden over het strand lopen en die dan proberen te verkopen aan de toeristen. Het verkopen doen ze op een hele sluwe en opdringerige manier. Een populair item dat die mensen bij zich hebben zijn armbanden, honderden er van, allemaal op elkaar lijkend die ze proberen te verkopen voor 100 mets (2,5 euro), als je een beetje afdingt kan je daar al snel 30 mets van maken en als je er meer koopt kan dat nog lager worden. Maar zodra je niet met precies genoeg contant geld betaald beginnen ze al moeilijk te doen over het wisselgeld, dat zouden ze namelijk niet hebben dus dan moeten ze (in hun ogen) het volledige bedrag maar houden. Een leuk tafereel om te zien als het van een afstandje gaat volgen. De verkopers werden alleen steeds brutaler, eerst bleven ze nog op het strand staan, beneden aan de trap naar het strand. Aan het einde van de week liepen ze al rond op het terrein waar wij verbleven. Wat het allemaal nog erger maakte is dat een paar dagen voor vertrek, een andere jongen zijn shirt voor een paar armbanden had geruild. Sindsdien willen ze alles hebben. Broeken, shirts, zwembroeken en vooral handdoeken. Dat ik mijn handdoek zelf nog nodig heb snappen ze blijkbaar niet... Zolang je maar bot genoeg tegen ze doet, gaan ze vanzelf een keer weg. Dit allemaal was slechts het begin. Op 5 minuten loopafstand van de locatie was een kleine markt, hier werd van alles verkocht (zolang het maar interessant is voor de toeristen, op de voedselproducten na kocht de lokale bevolking namelijk niks bij die kraampjes). Aangezien alle kraampjes vrijwel hetzelfde verkochten was het altijd een behoorlijk gedring om de aandacht te krijgen van toeristen. Helemaal als je met een groepje bent, laten ze je niet meer los. Dit gaat zelfs zo ver dat ze armbandjes om je arm proberen te binden zodat ze daarna kunnen zeggen dat je ze moet kopen. Deze bandjes zijn namelijk niet meer los te krijgen als ze eenmaal vast zitten dus dan dreigen ze ook nog eens als je niet wilt betalen en ze losknipt, dat je nog meer moet betalen. Ook als je alleen bent proberen ze allemaal je aandacht te krijgen. Gelukkig zijn er dan ook verkopers die je helpen door je los te trekken uit de menigte. In ruil hiervoor willen ze natuurlijk wel dat je iets bij hen koopt. Het was een keer leuk om gezien te hebben, maar daarna begon het steeds irritanter te worden. Helemaal toen ze ook rondliepen op de enige plek waar wij ons in het begin nog ‘veilig’ voelden.

De locatie waar wij verbleven was een soort camping naast het strand. Er waren kleine huisjes met meerdere kamers die apart verhuurd werden, bungalows en tenten. Er was een bar (met restaurant en gratis wi-fi) en we zaten direct aan het echte stand. Aangezien de vorige groep (de februarigroep) op een andere locatie verbleef en zij niet tevreden waren met de locatie werden wij dus bij deze locatie afgezet. De andere locatie is een kilometer verderop en was tevens de plek waar de vrijwilligers van het researchprogramma verbleven. De kamers waren er beter en luxer, maar het had niet echt een strand/Mozambique gevoel. Omdat ze bij de organisatie nog steeds de beslissing moeten nemen waar de volgende groep vrijwilligers in april gaan verblijven, mochten wij onze mening ook geven. De andere locatie is leuker als je er voor een langere tijd (een maand of 2) verblijft, onze locatie is leuker als je er een weekje verblijft.

Bij ons programma zaten 2 activiteiten inbegrepen, een kajak tour en een ocean safari. Dit betekende dus dat wij 3 vrije dagen hadden om zelf in te vullen. Met een groot deel van groep besloten wij om te gaan quad rijden. Een 2,5 uur durende tocht door de dorpjes in de bossen en over het strand. Tijdens deze tocht brachten wij ook bezoekjes aan resorts in de omgeving. Grote hotels met mega zwembaden in een schitterende omgeving. Deze locaties zijn zo gericht op rust dat hier ook geen kinderen van onder de 12 mogen verblijven. Toch mooi om te zien hoe ze zoiets hebben gebouwd midden in de palmboombossen. Halverwege de rit raakte iemand uit de groep van het zandpad af en kwam in het zand ernaast tot stilstand. Na een paar minuten was de quad weer bevrijdt en konden we verder, dachten we. Een vrouw uit het dorpje ernaast kwam vragen om geld omdat wij, volgens haar, haar tuin hadden vernield. Na lang gezeurd te hebben liep de vrouw toch maar weer terug naar haar dorpje, geld krijgen zat er niet in. Bij terugkomst, na een grondige douche om alle stof weg te krijgen, werd meteen gekeken hoe bruin iedereen was geworden, de totale tocht duurde namelijk geen 2,5 uur zoals gezegd, maar 4 uur en was grotendeels in de felle zon. Van die 4 uur zaten we ongeveer 2,5 uur op de quads, waarschijnlijk bedoelde ze dat toen ze ons vertelden hoe lang we zouden gaan rijden.

De tweede activiteit, en onze eerste activiteit met de volledige groep, was het kajakken op woensdag. Eerst zou deze activiteit op dinsdag zijn en de andere activiteit op vrijdag, maar vanwege het weer zijn ze verplaatst naar woensdag en donderdag. In 2-persoons kajaks in de baai naar een eiland varen. Op dit eiland wonen ook mensen en hier zouden we gaan lunchen met de chief van het eiland. Het kajakken zelf duurde ongeveer anderhalf uur en was zoals verwacht natuurlijk in de brandende zon. Van te voren goed insmeren met zonnebrandcrème en tijdens de tocht gebruik maken van een extra shirt om als natte lap verkoeling te geven in de nek. Ondanks dit was ik toch op sommige plekken een beetje verbrand, niet erg, slechts op een paar plekjes (blijkbaar dus niet helemaal goed ingesmeerd). Eenmaal op het eiland aangekomen werden we verwelkomd door de oudere mannen van het eiland. Zij hielpen ons om de kajaks aan te meren en uit te stappen. Niet dat het nodig was, want de volledige baai was bijna overal niet dieper dan een centimeter of 50. Helemaal omdat er veel zijwaartse stroming stond was het sneller om die stukken gewoon door het water te lopen met de kajak ernaast. Het eiland zelf wordt bewoont door ongeveer 800 mensen. Er zijn kerkjes, een restaurantje voor de bezoekers, een ziekenhuis (meer dan een huisje was het ook niet) en er zijn scholen voor de kinderen. Geheel afgesloten van de buitenwereld leven de mensen er niet. De kinderen gaan na de basisschool gewoon naar een middelbare school op het vaste land en veel van de mannen hebben een baan op het vaste land (en zijn dus alleen in het weekend op het eiland). Erik, de chief van het eiland was zelf niet aanwezig dus nam zijn vrouw het tijdelijk over. Ze kookte voor ons de lunch en hielp met het opeten hiervan. Terwijl wij met de gids een rondje over het eiland maakte werd er in het keukentje druk gewerkt om de lunch op tijd af te krijgen, het voedsel was namelijk vers gevangen. Jullie raden het al, zee voedsel. De maaltijd bestond uit krab en vis met friet. De friet werd alleen gekookt in notenolie (gemaakte van de cashewnoten die daar groeien), niet echt een succes voor mij dus. Toch was het wel leuk om te zien hoe een krab veranderde in een klein beetje wit vlees nadat alle harde stukken verwijderd waren. De vrouw van de chief was behoorlijk ervaren in het breken van de krab, ze ging namelijk als een speer bij iedereen langs om het vlees te bevrijden uit de harde schil.

De terugweg werd gelukkig niet met kajak gedaan, daar was de stroming te sterk voor geworden en de meeste mensen hadden geen zin om ook nog eens 2 uur terug te moeten gaan met de kajak. Om tocht terug te komen op het vaste land gingen met een zeilbootje terug. Onze kajaks werden met een andere zeilboot teruggevaren. In de baai stond vrij weinig wind dus het duurde redelijk lang voordat we weer terug waren op het vaste land. Uiteindelijk hebben we zo’n 2 uur gedobberd op het water. De rest van de middag bestond uit op het strand liggen, in de zee zwemmen en gebruik maken van de wi-fi in de bar.

De andere activiteit, de ocean safari was op donderdag. Met een boot de zee op om op zoek te gaan naar walvishaaien. Gewapend met flippers en een snorkelset gingen we de boot op. Bij de tewaterlating van de boot moesten we de boot eerst een stukje de zee in duwen zodat de motoren niet in het zand vast kwamen te zitten bij het wegvaren. Na flink geduwd te hebben door de breking van de golven mochten we de boot in springen en gingen we volle vaart de zee op. Een geweldig gevoel om al stuiterend op de rubberen rand van de boot te zitten met de voeten in de banden op de vloer. Na een tijdje te hebben gevaren zagen we dolfijnen. Grijs/witte dolfijnen met een stompe rug, redelijk zeldzaam op deze locatie. Na het startsein van de gids mocht iedereen het water in duiken om achter ze aan te zwemmen. Ze waren natuurlijk al lang te ver weg en te snel om ze bij te houden. Dit was ook het enige moment dat we te water gingen voor een dier want walvishaaien hebben we niet gezien. Tegen het einde van de 2 uur durende vaart mochten we nog het water is om even te snorkelen bij een reef. Meer dan een paar grijze vissen was er helaas niet te zien. Nadat iedereen terug in de boot geklommen was gingen we terug naar het strand voor de ‘landing’. Op volle snelheid op het strand af en op het laatste moment de motoren uitschakelen om al buikschuivend tot stilstand te komen op het zand. Op het zien van de dolfijnen na, was dit het hoogtepunt van de safari. Ik zeg niet dat ik ontevreden ben, ik ben slechts teleurgesteld dat ik geen walvishaai heb gezien.

Op de laatste dag kon iedereen vrijwel doen wat ze wilden, zwemmen in de zee, surfen, of slapen in een ligstoel. ’s Nachts om 4 uur gingen we vertrekken richting Swaziland dus de meesten wilden rustig aan doen. Diezelfde nacht vertrokken we met hetzelfde busje maar dan met 1 persoon minder. Een persoon uit de groep bleef namelijk achter om daar te gaan helpen bij het research duikcentrum. Dit betekende voor de rest van de groep dus meer ruimte in het busje. Zelf ben ik de nacht opgebleven en heb ik muziek geluisterd in de bar. 2 minuten voordat we zouden vertrekken kwam ik er alleen achter dat het al bijna 4 uur was dus moest ik snel terugrennen naar de kamer om de tassen te pakken en ze in de trailer te zetten. Door deze haast ben ik vergeten om mijn waterfles uit de koelkast te halen, dus deze zal er nu nog wel staan. Gelukkig gingen de 12 uur tijdens de terugreis voor mijn gevoel sneller dan de 12 uur van de heenreis. Waarschijnlijk komt dat doordat ik nu meer ruimte had om mijn benen te kunnen strekken. We zaten nu namelijk met maar 3 personen op de achterbank, en geen 4. Ook ging 1 van de personen af en toe op de grond liggen langs alle andere banken en ontstond er voor ons dus nog meer ruimte. Omdat wij deze nacht om 4 uur al vertrokken kwamen we nog voor het donker in Swaziland aan. Dit was wel handiger voor het uitpakken van de spullen. Helaas kwamen we te laat aan om de was nog naar de wasserette te kunnen brengen, dus dat zal tot maandag moeten wachten.

Het spijt mij dat ik tegen jullie gelogen heb over de wi-fi op de locatie. Dit was voor mij ook een aangename verrassing. Om het goed te maken heb ik voor jullie alvast 9 foto’s van de eerste week van mijn reis (gemaakte in het Krugerpark) geplaatst. Ik hoop dat jullie het mij vergeven! Zodra ik weer gratis wi-fi heb (of in ieder geval niet per MB aan data hoef te betalen zal ik meer foto’s uploaden).

De komende 2 weken zullen redelijk eentonig zijn. Tenminste, ik ga er nu maar even vanuit dat het 2 weken zijn. Voordat ik uit Nederland vertrok ontving ik een week voor vertrek een email dat mijn programma veranderd was. In plaats van 3 weken in Swaziland na mijn terugkomst uit Mozambique, zouden het 4 weken worden, en dus een week in Kaapstad minder. Net voor mijn vertrek naar Mozambique kreeg ik te horen dat dit geen 4 weken maar 2 weken zijn en dat we op 26 april aankomen in Hout bay, waar wij zullen verblijven. Bij aankomst in de lodge in Swaziland was indeling volledig veranderd en waren er veel klachten over de verdeling. Hierdoor bleek dus ook dat ik in een kamer geplaatst was met mensen die even lang zouden blijven. Ze gingen er vanuit dat we 22 april pas zouden vertrekken, in plaats van de (rondom) 16 april die ik vorige week te horen kreeg. Dit probleem wordt morgen (maandag) uitgezocht dus daar horen jullie de volgende keer meer over. Helaas ben ik mijn heerlijke plekje in de tent (met meer ruimte, geen stapelbedden en extra kastruimte voor mijn spullen dus kwijt en moet ik het doen met een kleine kamer met 2 stapelbedden en weinig kastruimte. Aanstaande maandag zijn ze volgeboekt als locatie en daarna gaan ze opnieuw kijken naar de indeling. Mijn nachtrust is natuurlijk belangrijk voor de kwaliteit van de verslagen!